0 0 0000

Ya oğlum güreşçi olmak isterse...

Sabah akşam olimpiyatla yatıp kalkıyoruz, her dalda üstün sporcuların inanılmaz mücadelesini izliyoruz. Bazen gündüz vakti hepimiz işi gücü bırakıyor, televizyonların karşısına diziliyor ve insan gücünün sınırlarının zorlanmasına tanıklık ediyoruz.
Tabii hemen ardından kaçınılmaz geyikler başlıyor: Türkiye neden daha fazla başarılı değil, neden daha çok madalya almıyoruz, neden bazı spor dallarında neredeyse hiç yokuz?
Ben gazetecilik mesleğine spor muhabiri olarak 1978 sonunda başladım. O zamanlar, nerdeyse her konuda her cümleye, spordaki başarısızlıkların nedenini tarif için kullanılan bir klişe ile başlardık: “Tesis yok, imkân yok...”
O zamandan bu zamana köprülerin altından çok sular aktı, şimdi geçmişle kıyaslanmayacak kadar tesis var, imkân var ama pek çok spor dalında daha da geri gitmiş durumdayız, neden acaba?
Belki de meseleye en üst düzeyden, yani olimpiyat madalyası seviyesinden değil de en alt düzeyden başlayıp sorgulamak daha doğru.
Bir oğlumuz var, neredeyse 5 yaşında. Bu yıl ana sınıfı öncesi sınıfına giderek okul hayatına başlayacak. Seneye ana sınıfı, ondan sonraki sene de birinci sınıf öğrencisi olacak. Onu spora yönlendirmek istiyoruz elbette ama ona bir spor dalını empoze etmek gibi bir niyetimiz de yok.
Tabii bizim oğlumuz, sportif olanaklar bakımından Türkiye’deki bütün okullara fark atacak nitelikte bir okula gitmeye hazırlandığı için belki şanslı ama şimdi vereceğim örnek bence bu kadar çok olanaklara sahip bir okul için de geçerli: Ya oğlumuz güreşçi olmak isterse?
Bence güreş olağanüstü güzellikle bir spor dalı, spor muhabirliğimin bir döneminde ‘güreş muhabiri’
olarak çalıştığım, o yıllarda gazeteler güreşi çok ama çok önemsediği için bu sporu yakından izleme ve öğrenme olanağına da sahip oldum.
Evet sorumuz belli: Ya oğlumuz güreşçi olmak isterse?
Bize düşen elbette onu desteklemek olacaktır ama bunu nasıl yapacağız? Acaba okulunda güreşle uğraşabilir mi? Henüz 6-8. sınıflardayken, güreş sporunu bir kulüpte yapması çok da uygun olmaz bana kalırsa, doğrusu bu imkânın okulda sağlanması.
Bu sözünü ettiğim okulun atletizm, yüzme, tenis, basketbol, voleybol, futbol gibi alanlarda
çok geniş imkânları var. Diyelim aynı imkânlar güreş için de geçerli. Yani bu sporu bilen bir öğretmen-antrenör var, yeterince çocuk güreşçi olmak istiyor, dolayısıyla bir ‘güreş sınıfı’ açılmış durumda.
E peki bunun kime ne faydası var? Bu çocuklar hep birbirleriyle mi güreşecekler? Kendi yaş gruplarındaki diğer çocuklarla nerede nasıl karşılacaklar, güreş tutacaklar?
***
İlköğretimin 6-8. sınıfları arasında güreşe başlayan kaç çocuğumuz var acaba? Hadi onu geçelim: Lise çağında güreş yapan kaç kişi var?
Çok az olduğuna adım gibi eminim. İşte o yüzden olimpiyat seviyesinde güreşçimiz de yok. Bize madalya kazandıran tek güreşçinin kısa süre önce Dağıstan’dan gelip vatandaşlık kazandığını, Türkçe bilmediği için Rusça konuştuğunu bilmeyen kaldı mı?
‘Ata sporu’ diyoruz ama bu sporu tamamen kaybetmiş durumdayız. Kısa zamanda önlem alınmaz, bu spor dalı okullara giremezse, yakında güreş antrenörlerinde de sona geleceğiz
ve bu spor bu topraklardan silinip gidecek. Oysa güreş, bana göre bütün sporlar içinde en güzellerden biri.
***
Bakın bu yazdıklarım tek bir spor dalıyla ilgili. Aynı soruyu, bisiklet için, eskrim için, atletizm için, jimnastik için vs. sorun, alacağınız cevap farklı olmaz.
Mesele, olağanüstü bir çeşitlilik sunan genç nüfusu spora yönlendirmekte, spor yapanlar arasından da üstün niteliklileri onlara uygun biçimde eğitip olimpiyat seviyesine getirmekte.
Aslına bakacak olursanız, dünyanın en zor işi de değil bu!

radikal

Bu yazı 1,470 defa okundu.