0 0 0000

Annecim, büyüyünce ben de babam gibi öldürülecek miyim?

Galatasaray’daki Cezayir Lokantası’nda dün sabah avukatları, Hrant Dink Cinayeti davasının, Malatya Katliamı davasının avukatlarını dinledik.
Dinlerken not defterim doldu.
Ama en çok içimi acıtan, acıttığı kadar da düşündüren o kız çocuğunun annesine sorusuydu.
Malatya’da babası başka dinden olduğu için işkenceyle öldürülen o çocuk, -annesinin mahkemede açıkladığına göre- ona şu soruyu yöneltmişti:
“Anneciğim, büyüyünce Hıristiyan olduğum için ben de babam gibi öldürülecek miyim?”
Bir an düşünün bu soruyu.
Hissetmeye çalışın.
Bu sorunun nasıl bir iklimden kaynakladığını anlamak için çaba sarf edin. 
Küçücük bir çocuğun aklına, “Anneciğim ben de büyüyünce babam gibi öldürülecek miyim?” sorusunu düşürebilen bir toplumda gerçek barış ve huzur yeşerebilir mi?..
Yoksa böyle bir bataklıkta ancak nefret sarmaşıkları mı boy atar?
Düşünün lütfen.
Hıristiyandı, Ermeniydi, rahipti, misyonerdi, azınlıktı diye bu ülkenin insanlarını, vatandaşlarını ‘Türklük düşmanı, Müslüman düşmanı, din düşmanı’ ilan eden zihniyetle ve bu zihniyeti himaye ve teşvik içindeki odaklarla mücadele eden bir devlet, hukuk ve eğitim düzeni olmadan, yine soruyorum, barış ve huzur içinde yaşayabilir miyiz?
Sanmıyorum.
Bir avukat, toplantıda Malatya davasını anlatırken ‘Nefret Suçları Yasası’nın çıkarılmasını istedi. Rahip Santoro, Hrant Dink, Malatya gibi cinayetlerin kaynaklandığı iklime karşı barışın diline sahip çıkmak için böyle bir yasanın önemini anlattı.
Bu arada yaşanan vahşetle ilgili olarak Malatya’daki genel havayı dikkatli bir dille özetledi. Hıristiyanlık ve misyoner düşmanlığının zaman içinde nasıl körüklendiğine dair bazı örnekler verdi.
Rahatsız oldum. 
Çünkü bu, “Cinayet suç ama...” diyen bir zihniyetti. Cinayeti, yöntemlerini hem onaylamıyor, ama hem de o cinayeti doğuran toplumsal iklime sessiz kalabiliyor, hatta üstü örtük bir üslupla arka çıkabiliyordu.
Ne yazık!
Bu zihniyetle ve bu zihniyeti himaye ve teşvik eden devlet düzeniyle barış adına, insanlık adına mücadele etmeyen bir Türkiye’nin ‘çağdaş uygarlık’tan da, demokrasi ve hukukun üstünlüğünden de söz etmesinin en ufak bir inandırıcılığı olamaz.
Hrant Dink davası avukatlarını dinlerken, Türkiye’nin ne kadar zor, belalı bir ülke olduğunu, özellikle demokratik hukuk devleti açısından daha ne kadar yol alması gerektiğini bir kez daha düşündüm.
Sevgili Hrant’ın davası yeniden başlıyor sayılır. Çünkü, iki jandarma astsubay mahkemede ifade değiştirmiş durumda. Trabzon Jandarma Alay Komutanı Albay Ali Öz’e Hrant Dink’in öldürüleceğini zamanında bildirmiş bu iki astsubay...
Ama komutan gereğini yapmamış.
Hatta sahte belge düzenlemiş.
“Dink’in öldürüleceği bilgisini cinayetten sonra aldık” demiş ve bu yalanı resmi belgeye dökebilmiş.
Şimdi bu albayın “cinayetten yargılanması” istenecek...(*)
O kadar çok şey var ki.
Hepsi geliyor karmaşık bir yumak oluşturuyor. Ama doğru ipuçları çekilirse, bunun için gereken cesaret gösterilirse, yumağın çözülmesi işten bile değil.
Bu yumakta Rahip Santoro, Hrant Dink ve Malatya cinayetleri olsun, Cumhuriyet gazetesinin bombalanmasıyla kanlı Danıştay baskını olsun, darbeci ve Ergenekoncu ‘organize işler’ olsun, hepsinin kuyrukları birbirine değiyor.
Yumak çözülebilir.
Tümü aydınlanabilir.
Ama bunun için yürek lazım. Bunun için demokratik bilinç lazım. Bunun için hukuka saygı lazım. Bunun için insanlıktan nasiplenmiş olmak lazım. Bunun için yüreğinde adalet duygusunu gerçekten hissediyor olmak lazım.
Bu ülkenin hukuk dünyasında da, polisinde adliyesinde de, medyasında siyasetinde de böyle insanlar elbette var.
Son söz:
Cinayetler karanlıkta kaldıkça, Türkiye’nin önü aydınlanmaz!
————————————
* Taraf gazetesinin 31 Mart 08 tarihli sayısında Neşe Düzel’in Dink ailesinin avukatı Fethiye Çetin’le yaptığı ilginç röportajda bu konunun ayrıntıları yer alıyor.

 

Bu yazı 1,248 defa okundu.