0 0 0000

İşin sonu

Geçen yazıda ABD'nin Türkiye'ye "ölüm"ü gösterip "sıtma"ya razı ettiğini yazmıştım. Belki benzetme abartılıdır, çünkü buradaki "ölüm" PKK'nin yürüttüğü terör olayları, "sıtma" ise Kuzey Irak Kürt Federe Devleti'nin tanınması. İçine girmiş bulunduğumuz süreç bunu ima ediyor.
Hatırlayalım, Kuzey Irak'ta yürütülen operasyonların başladığı günlerde Amerika Ulusal Güvenlik Danışmanı Yardımcısı Büyükelçi James Jeffrey, Washington'un Türkiye'nin kendini savunma hakkını desteklediğini ve Kuzey Irak'ta konuşlanan PKK'ya karşı istihbarat sağladığını söylemişti. Jeffrey şunları diyordu: "PKK, Türkiye, Amerika ve Irak'a tehdit oluşturuyor, PKK, bizim terör örgütleri listemizde bulunuyor. Türkiye'nin kendini savunma hakkını destekliyoruz."

Aslında Amerika'nın daha önce bu düşüncede olmadığını hepimiz biliyoruz. Bazı köşe yazarlarına bakarsanız, "Amerika, istemediği halde Türkiye'nin operasyon kararına rıza gösterdi, bu da artık Türkiye'nin tam bağımsız bir ülke olduğunu, Irak'ta ve bölgede yenik düşen ABD'nin yerini almaya başladığını gösteriyor". Bu hepimizin temennisi, ama mevcut durumda buna inanabilmemiz için "sınır ötesi saflık"la malul olmamız lazım.

22 Aralık'ta İngiliz Economist gazetesinin "Ankara'nın ABD ile sınır ötesi operasyon karşılığında Irak'ın kuzeyindeki bölgesel Kürt yönetimini tanıma ve PKK için af içeren bir anlaşma yapma karşılığında anlaştığı" yönündeki haberini bir kenara bırakalım. Bu yazıdan bir hafta önce ABD'li Tümgeneral Richard Sherlock'un demecine kulak vermemiz yeterli. ABD Genelkurmay Başkanlığı Harekât Planlama Direktörü Tümgeneral Richard Sherlock, Türkiye'ye sadece askerî operasyon imkânı sağlayacak bilgi vermediklerini belirterek, "Ayrıca onlara, PKK'ya ilişkin uzun vadeli hedeflerinin neler olduğunu belirlemelerinde yardım sağlıyoruz." diyordu. Sherlock'a göre oynadıkları rol, "Yapmaya çalıştığımız şey, onların (Türklerin), bunun sadece askerî bir çözüm olmadığını, bunun daha geniş bir çözümü olması gerektiğini kavramalarını sağlamak. Uzun vadeli hedeflerinin neler olduğunu ve ayrıca uzun vadeli çözüme yardım edecek diplomatik, ekonomik, enformasyonel fırsatları nasıl bir araya getirebileceklerini belirlemelerini sağlamak". Amerikalı komutan, Türk ve Irak hükümetleri arasında diyaloğun ilerlemesiyle bunun, yerel bir çözüm yerine uzun vadeli, geniş tabanlı bir çözümü geliştireceğini söylüyordu: "Çünkü Türkiye ile Irak arasında PKK'ya ilişkin diyalog artmış bulunmaktadır, bu çerçevede Irak hükümeti ve Iraklı Kürtler de bazı olumlu adımlar atmaktadır. Buna mukabil bölgesel Kürt yönetimi, PKK'nın finans kaynaklarını ve harekât kabiliyetini kısıtlamaya başladı. PKK, bunun etkisini hissediyor." (Zaman, 16 Aralık 2007)

Bu parçaları bir araya getirdiğimizde resim ortaya çıkıyor: Yıllardır ABD ve İsrail, Kuzey Irak'ta bir Kürt Federe Devleti'nin kurulmasını sağlamaya çalışıyorlar. Birinci Körfez Savaşı'ndan bu yana gelişen olayların yöneldiği ana hedef buydu. Çekiç Güç bunun en etkili enstrümanlarından biriydi. Şimdilerde yolun sonuna gelindiğini söylemek mümkün. Türkiye'de bazı güçlerin buna razı edilebilmesi, ülkenin bir bütün olarak başının büyük bir derde sokulması ve bu dertten kurtulmak için her türlü tavizi vermeye hazır hale gelmesine bağlı. Terör bu işin en etkili aktörlerinden biri olarak rol oynadı. Esasında iç siyaset açısından da her zaman PKK işlevsel bir değer taşımıştır. Ancak artık amacına ulaşmış bulunan bu enstrümanda ısrar etmenin anlamı kalmamıştır. Belki PKK tümden tedavülden kalkmayacak, içinde birtakım etkili unsurlar, eskiden kalma usullerle eylemlerine devam etmek isteyeceklerdir (3 Ocak Diyarbakır'daki patlama gibi). Ama Kuzey Irak'la ilgili temel taşlar yerine oturmuş bulunuyor.

Kürt meselesini çözmek ve terör belasından kurtulmak istiyorsak, kamuoyunu yanlış bilgi ve suiistimale uğratılmış enformasyonla yanıltmayı bir kenara bırakıp bu konjonktürü fırsat bilmeli, sorunun gerçek kaynaklarına inebilmeliyiz. Kuzey Irak, meselenin bir ayağıdır, diğer ayakları ihmal edilmemelidir.

zaman

Bu yazı 981 defa okundu.