0 0 0000

Herkes haddini bilmeli

Şimdi de aba altından sopa göstermeler başladı.

Dün bir gazete, son yıllarda çıplak gözle bile fark edilir bir 'söylem' değişikliği geçiren bir akademisyenle yapılmış bir mülâkat yayımladı. “Erdoğan seçilir, ama kriz çıkar” özetinin başlığa çekildiği mülâkatta, akademisyen, cumhurbaşkanının farklı bir süreçle seçilmesi gerektiğini savunuyor. Anayasa (m. 101) açıkça “TBMM'ce seçilir” dediği halde, bizim akademisyen, “Atatürk'ten beri Çankaya'ya kimin seçileceği bir devlet kararı özelliği taşımaktadır” cümlesiyle sürece yeni seçmenler dâhil etmekte.

Oysa kendi sözlerinde de var, son üç cumhurbaşkanının seçiminde 'devlet kararı' denilebilecek bir 'uzlaşma' söz konusu değildir.

Bu sütunun sürekli okuyucuları, cumhurbaşkanlığı sürecinden ne zaman söz etmek gerekse, 'uzlaşma' arayışına destek verildiğini biliyorlar. Hâlâ o görüşteyim; Çankaya Köşkü'nün yeni sahibinin toplumda olabildiğince geniş bir uzlaşma tabanına dayanarak belirlenmesinde yarar var. Ak Parti de bu yönde bir arayış içinde zaten ve ben de o tür arayışların sonuna kadar sürdürülmesinden yanayım.

Ancak, 'uzlaşma' arayışını bir 'şart' olarak ileri sürmek, 'devlet kararı' gereğinden söz etmek, böyle yapılmadığı takdirde 'kriz' çıkacağı tehdidini savurmak… Bunlar demokratik âdâba uymadığı gibi, anayasayı rafa kaldırmak anlamı taşıyacağı için 'ağır cezalık suç' da teşkil eder…

Türkiye'de cumhurbaşkanları seçildikleri dönemin özelliklerini yansıtırlar, seçim süreçleri de yine dönemlerinin şartlarıyla ilişkilidir. O kadar uzağa giderek kafa karıştırmaya gerek yok; son üç cumhurbaşkanının nasıl seçildiğine yakından bakmak bile 'aba altından sopa gösteren' çokbilmişleri yanlış çıkarmak için yeterlidir. Turgut Özal, Süleyman Demirel ve Ahmet Necdet Sezer hiç de bir 'devlet kararı' alındıktan sonra, ya da 'toplumsal uzlaşma' arayışı sonucu olarak o makama getirilmediler…

Bugünden geriye bakarak yapılacak değerlendirmelerin fazla bir kıymet-i harbiyesi yok. Doğru olan şudur: Turgut Özal ve Süleyman Demirel'in cumhurbaşkanı seçilmeleri o dönemde hayli tartışılmıştı; her ikisi için dönemlerinde söylenen ve yazılanlar hiç de olumlu şeyler değildi. Bugün Tayyip Erdoğan'ın adaylığına hangi gerekçelerle karşı çıkılıyorsa, Özal ve Demirel de aynı ithamlara dönemlerinde –neredeyse aynı insanlar tarafından- muhatap edilmişlerdi.

Süleyman Demirel'i bugün Tayyip Erdoğan'a itiraz eden bazıları gözünde makbul kılan Çankaya'da sergilediği değişimdir; aynı çevreler, '28 Şubat'ın mimarı' sıfatını kazanıncaya kadar Süleyman Demirel'e hep ters bakmışlardı.

Meclis'te çoğunluğa sahip bir partinin genel başkanını Çankaya Köşkü'ne çıkarması değil, “Asker de Cumhurbaşkanlığı konusunda görüşünü açıklasın” türü teklifler rejim açısından sorunludur. Anayasal sistem içerisinde devlet organlarının görev ve yetkileri önceden belirlenmiştir ve hiçbir kurum kendisine anayasa tarafından verilmemiş bir yetkiyi kullanamaz (m. 6). Bu açıdan, teklifin kendisi bir 'anayasa suçu' teşkil ediyor. Bir siyasî parti, olmaz ya hani, 'toplumsal uzlaşma' kapsamı içerisinde sayıp ordudan görüş almaya kalksa, bu davranış, o partiye karşı Anayasa Mahkemesi'nde kapatma dâvâsı açma sebebidir…

Daha düne kadar Türkiye'de Avrupa Birliği (AB) kriterlerinden söz ediliyor, anayasa ve yasalarda uyum amaçlı değişiklikler yapılıyordu. Şimdi ne oldu da, hem de AB'de en fazla hassasiyetle izlenen 'sivilleşme' konusunda, Türkiye geriye gitsin isteniyor?

Herkes haddini bilmeli.

yenişafak

Bu yazı 730 defa okundu.