0 0 0000

Türkiye'yi konuşmak...

CHP lideri Deniz Baykal çağrılı olmasaydı, onu izlemek üzere bizler peşine takılmasaydık, 43 yıldan beri her yıl yapılan 'Uluslararası Güvenlik Toplantısı' bizim medyaya fazla yansımayacaktı. Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin'in 'tarihî' çıkışına ve nükleer alandaki çalışmalarını sürdüren İranlılar ile onların gözünü oymaya hazır muarızlarının ağız dalaşına rağmen...

Şu kadarını rahatlıkla söyleyebilirim: Konferansta cereyan edenleri gözümüzle görmemiz, kulağımızla işitmemiz iyi oldu.

Türkiye bir yol ağzında; kim nereden bakarsa baksın, bu durumu fazla gecikmeden görüyor. Doğru adımlar atmaya devam eden bir Türkiye'nin geleceğin olaylarını etkileyebilme gücünü herkes fark ediyor. Buna karşılık, bir hatalı adım, Türkiye'yi bütün gelişmelerin dışında tutabilecek başka yanlışların önünü aralamış olacak...

Sadece Türkiye'nin hep doğru tercihler yapması, hatalardan kaçınması da yeterli değil, başkalarının da Türkiye ile ilgili kararlarının hep doğru olması gerekiyor; bu da işimizi güçleştiren bir etkiye sahip. Güvenlik konularının Davos'u diye bilinen konferansın en ilginç tartışmalarından biri konferans dönüşü Ankara'ya uğrayan Avustralya Dışişleri Bakanı Alexander Downer ile Fransa'da cumhurbaşkanı seçilmesi beklenen Sarkozy'nin yakınlarından Claude Lelouche arasında geçti. Dünyanın öteki ucundaki bir ülkenin dış politika sorumlusu Türkiye'nin dünyaya olumlu katkılarını vurgulamak ihtiyacı duyarken, dış politika uzmanı Fransız danışman “Demek oralardan öyle görünüyor” havalarındaydı.

Güvenlikle ilgili bir konferansta Türkiye'nin adının neredeyse her konuşmacı tarafından anılması iyi bir şey mi? İyi veya kötü, güvenlik alanına giren hemen her konuda varlığı görmezden gelinemeyecek bir ülke Türkiye... Hemen her ihtilâfta bir biçimde adı geçiyor, her çözüm arayışında varlığı güçlü bir biçimde hatırlanıyor.

Konferansın herkese verdiği en önemli izlenim, ABD'de etkin konumda olanlar ile İsrail'de sorumluluk taşıyanların İran'ı hedef haline getirmeleri... Vaktiyle 'Şer üçgeni' diye anılanlardan Kuzey Kore'nin adı hiç geçmedi; nükleer silâha sahip hale geldiğini şu yakınlarda ilân etmesine rağmen... Hatta Suriye'nin de adını anan pek çıkmadı. Varsa yoksa İran... İsrail Dışişleri Bakanı Tzipi Livni'nin başlattığı İran karşıtı atağı, Alman Şansölye Angela Merker devam ettirdi, Amerikalı katılımcılar daha da ileri taşıdılar. En karşıt sözler sarf edenlerin hep kadınlar olması da dikkat çekici.

Burada yapılan tartışmaların bir garip yönü de, Irak'ta çok sayıda can almaya devam eden temel hatanın pek az dile getirilmesi oldu. Sanki ortalık sütlimanmış gibi konuşulması, yapılan yanlışlara tüy dikme anlamı taşımasına rağmen İran'la uğraşılması, İsrail'in Kudüs'te gerilimi tırmandırıcı girişimlerinin es geçilmesi, 'ihtilâfların anası' olan Filistin sorununa karşı sergilenen duyarsızlık, hayal kırıklığı sebebi sayılmalı.

Özel bir girişim gibi görünse bile yarım yüzyıla yakın bir süredir Münih'te yapılan bu toplantıya Türkiye'nin de yakın ilgi göstermesi ve iktidar sözcülerinin ülkeyi ilgilendiren konularda tartışmalara katılması yararlı olur. Başta Almanya olmak üzere pek çok ülke en üst düzey politik katılımı esirgemiyor bu toplantıdan; yapılan tartışmalar kimin nerede durduğuna ışık tutuyor.

Öyle gerekti, Münih'ten sonra Washington'a ulaştım. Dün ABD başkentine indiğimde, uçağın yolcularının önemli bir bölümünün Münih'teki toplantıya katılmış Amerikalı siyasîler ve bürokratlar olduğunu fark ettim.

Amerika da bir başka yol ağzında bugünlerde.

yenişafak

Bu yazı 717 defa okundu.