0 0 0000

Diplomatik eşcinseller meselesi - I

Herkesin özel hayatı kendine...

Bir kere baştan bunu söyleyelim.

Sonra şunu da söyleyelim... Ankara’daki dış misyonların “eşcinsel kadrosu” kalabalıktır. Yani isim isim, hangi elçilikte, hangi görevli eşcinseldir diye.

Şimdi kibar olanlarınız “bize ne” diyecek.. Daha sert olanlarınız da “sana ne”...
Haklısınız. Hiç ilgilendirmez...

Ama bazen tersi de oluyor.

Anlatayım, siz karar verin. Dedik ya Ankara’da birçok ülkenin elçiliğinde hem de üst düzey makamlarda eşcinseller bulunuyor. Hatta “partner”lerini buraya getirenler de çok.

Ne isim ne ülke vereceğim.. Sebebini başta yazdık.

İskandinav ülkelerinden birinin büyükelçiliğinde çalışan eşcinsel diplomatlardan biri,  Ankara’nın Gaziosmanpaşa semtinde (İstanbul’un Etiler’i sayın.) Asyalı sevgilisiyle birlikte yaşıyor.

Kimsenin de karıştığı, hırtlık ettiği yok. Gel zaman git zaman iki sevgili partiler düzenlemeye başlıyorlar. Bu partiler gitgide dozunu artırıyor. Komşular ve çevre rahatsız olmaya başlıyor.

Aşırı gürültü ve geç saatlere kadar süren eğlence yüzünden bir-iki defa şikayet de ediliyor. Ancak partilerin sonu gelmiyor. Hal böyle olunca sanırım ahali “bazı davranışlar”dan da iğreti oluyor.

Nihayetinde komşular “uyuşturucu kullanılıyor” diye polise şikayette bulunuyor.

Haliyle işin rengi değişiyor. Polis gelip kapıya dayanıyor. Arama ve kontrol için içeri girmek isteyen polis, bizim diplomatın dokunulmazlığına çarpıyor.. “Ben diplomatım, bu yüzden beni arayamazsınız, evime de giremizsiniz” diyor. Polis muhtarlıktan evin durumunu kontrol edince görüyor ki, kayıt düşülmemiş.

Bu çok bilinen bir durumdur. Ankara’da yaşayan diplomatlar elçilikleri aracılığıyla bazen direkt olarak bazen de Türk dışişleri aracılığı ile muhtara durumu bildirirler. Tabii polis açmaza düşüyor.

Karşısındaki kişinin diplomat olduğunu hem kimliğinden hem de araştırmasından anlıyor ama ev diplomatik gözükmüyor. Böylece bir süre “gireriz-giremezsiniz” çekişmesi yaşanıyor.

Neticede polis girmiyor. Ama durumu not ediyor. Bizim diplomat ise ertesi gün büyükelçisine gidip ağlayıp sızlıyor. Not düşeyim.. Ben büyükelçiyi tanıyorum. İyi diplomattır ama huysuzdur. Kıyameti koparıyor.

Hem dışışlerini arıyor hem emniyetin ilgili bölümünü... “Ben bunu büyütürüm, hem Türkiye’de hem dışarıda bu mesele büyür. Gelin özür dileyin” diye tutturuyor. Dışişleri ne yapsın iki tarafa da sükunet telkin ediyor. Bu tür olayları kanıksadıklarından, mesele büyüsün istemiyorlar.

Emniyet ise “birşey yapmadık, niye özür dileyeceğiz” diyor. Fakat bizim büyükelçiyi razı etmek, “kapandı gitti, kaşımayın artık” diye ikna etmek mümkün olmuyor.

Üzerine ufak çaplı da olsa iş basına yansıyınca bizim polisler çaresiz lisan-ı münasiple gönül alıyor.

Öykü daha bitmedi ama şimdiden sorayım. Burada suçlu kim şimdi?

Eşcinsellik kişisel bir tercih ama seçtiğiniz hayat başkalarına zarar vermemeli. Öyle değil mi?

Bundan sonra öykünün daha garip yanı başlıyor ama... Burada keselim. Yerimiz dar geldi yine. Maceranın devamını acil yetiştireceğim.

Bu yazı 734 defa okundu.